Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Τις περισσότερες φορές δεν δίνεται σημασία από τον Τύπο, σε εκείνους που προσέφεραν πολλά

Χωρίς κατηγορία στις 22/08/2017

Οι μεγάλοι αδικημένοι των ΜΜΕ…

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Τις τελευταίες μέρες έφυγαν από τη ζωή: Ο Τζέρι Λιούις, η Ζωή Λάσκαρη ένας φίλαθλος του ΠΑΟΚ και ο Χρήστος Λόλας. Ο τελευταίος δεν ήταν ηθοποιός, δεν ήταν ποδοσφαιριστής ούτε οπαδός κάποιας ομάδας, που σκοτώθηκε σε περίεργο ατύχημα. Δεν είχε ψυχαγωγήσει τον κόσμο ούτε είχε θητεύσει σε “οργανωμένους” ομάδων. Ήταν. απλώς, ο καρδιοχειρουργός Χρήστος Λόλας, ο άνθρωπος που έκανε την πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς στο ΕΣΥ. Γι αυτό και ο θάνατός του δεν έγινε “Θέμα”…

Ο Χρήστος Λόλας, που είχε μείνει στην Αθήνα αυγουστιάτικα, πήγαινε στη θάλασσα και έχασε την ζωή του, όπως και η σύζυγός του, Κλώντια, σε τροχαίο, στην λεωφόρο Αθηνών-Σουνίου.

Ήταν ο πρώτος διευθυντής της καρδιοχειρουργικής κλινικής του Ευαγγελισμού και υπηρέτησε στο ΕΣΥ για 20 χρόνια από το 1985. Σπούδασε στην Θεσσαλονίκη και μετεκπαιδεύτηκε επί μια πενταετία στην καρδιοχειρουργική στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Oregon των ΗΠΑ και έλαβε τον τίτλο του Associate Professor.

Αποδείχθηκε ιδιαίτερα οργανωτικός και κατόρθωσε, όπου βρέθηκε, να αφήνει πίσω του έργο σημαντικό, όπως στον “Ευαγγελισμό”, όπου το 1990, με την πρώτη επιτυχή καρδιακή μεταμόσχευση, εγκαινίασε πρόγραμμα καρδιακών μεταμοσχεύσεων στη χώρα μας.

Λάτρης του αθλητισμού, υπήρξε παίκτης του μπάσκετ στον Άρη Θεσσαλονίκης, ήταν δεινός παίκτης του γκολφ και διετέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Γκολφ Γλυφάδας. Συμμετείχε ενεργώς στις προσπάθειες ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων από την Αθήνα, και στις δυο μεγάλες προσπάθειες, ενώ διετέλεσε αντιπρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής της Athoc 2004.

Πόσο ασχολήθηκαν, αλήθεια -και πόσο θα ασχοληθούν- τα ΜΜΕ με τον Χρήστο Λόλα; Γιατί η δημοσιότητα είναι τόσο άδικη με εκείνους που διακρίνονται αλλά δεν τους διακρίνουν;

Πριν κάμποσο καιρό χάσαμε τον καλό μας φίλο, τον άριστο γαστρεντερολόγο, ιδρυτή του Ελληνικού Ιδρύματος Γαστρεντερολογίας, εξαίρετο επιστήμονα και άνθρωπο, Δημήτρη Καραμανώλη. Είμαι βέβαιος ότι προσέφερε στην πατρίδα μας και σε πολύ -μα πάρα πολύ- κόσμο περισσότερες υπηρεσίες από πολλούς άλλους, των οποίων τα ΜΜΕ συντηρούν την μνήμη. Ουδείς ασχολήθηκε.

Ένας ακόμη, λοιπόν, μεγάλος αδικημένος, προστίθεται στον κατάλογο με τα “φάουλ” ημών, των δημοσιογράφων. Ημών, που πιστεύουμε ότι “αυτά θέλει ο κόσμος” και “αυτά” του δίνουμε. Δεν είναι, όμως, έτσι, όπως διαπίστωσα στην μακρά μου πορεία στον χώρο.

Τις περισσότερες φορές δίνουμε βάρος σε εκείνα που συγκινούν και προκαλούν εμάς τους ίδιους. Και δεν θα ξεχάσω, πριν πολλά χρόνια, στην “Βραδυνή”, που ο αρχισυντάκτης είπε σε συνάδελφο: “Βρες και γράψε κάτι για τον Φλέμινγκ” κι εκείνος έγραψε ολόκληρο άρθρο για τον “πατέρα” του Τζέιμς Μποντ, διότι αγνοούσε τον πατέρα της Πενικιλίνης!

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: