Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη»…

FLASH στις 01/10/2019

«Δε μου τη σκότωσε η χούντα και τη σκότωσες εσύ!» και πετάει ένα βιβλίο καταπάνω στον γιατρό

Αλ. Αρδαβάνης* |> -“Είσαι στυγνός δολοφόνος!“… Ο μαινόμενος υπερήλικος στον διάδρομο. Ανάμεσα σε πλήθος επισκεπτών. Ουρλιάζει κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο στον εμβρόντητο μεσήλικο γιατρό.

-“Δε μου τη σκότωσε η χούντα και τη σκότωσες εσύ!“… Στο τέλος τινάζει με δύναμη ένα βιβλίο που κρατούσε καταπάνω στον γιατρό. Όλοι πέφτουν πάνω στον επιτιθέμενο και τον απομακρύνουν με φωνές. Ο γιατρός μένει ακίνητος και κοιτά λυπημένος τον ασπρομάλλη που χειρονομεί απτόητος. Κάνει να γυρίσει να μαζέψει το βιβλίο που τον χτύπησε αλλά τον πνίγουν σε αγκαλιές και φιλιά κάποιοι συνοδοί· όπως πολεμιστή που γύρισε νικημένος αφού πολέμησε γενναία.

Σκύβω και κοιτάζω το βιβλίο που ακινητεί σα ντροπιασμένο στο πάτωμα: “επί τοίχων εικονικών -μιλιές και ψίθυροι“… Ύστερα ο γιατρός συνέχισε την επίσκεψη στους θαλάμους τρεκλίζοντας. Έμοιαζε να είναι αλλού μα συνέχισε ως το τέλος. Τι κρατώ από τη σκηνή;

Έμαθα πως ο υπερήλικος είναι παλιός αριστερός έχοντας εκτίσει φυλακή στη χούντα ως αντιστασιακός ενώ ο άκαπνος γιατρός ελπίζει και υποστηρίζει τη μοντέρνα -“σοφτ” και “συμβιβασμένη”- εκδοχή της Αριστεράς.

  • Πώς μπορεί ένας αριστερός να γίνεται τόσο βίαιος και παράλογος, αναρωτήθηκε κάποιος μπροστά στον γιατρό.
  • Πώς να συνεριστείς έναν άνθρωπο σαλεμένο από τον πόνο της απώλειας και της μοναξιάς, μονολογούσε μετά στο γραφείο του, όταν νόμιζε πως δεν τον άκουγε κανείς.

Έψαχνε να βρει το βιβλίο επειδή ήταν βέβαιος πως είχε γράψει αφιέρωση στον γέροντα. Τέλος, το δεξί χέρι του υπερήλικου πέτυχε τον αριστερό ώμο του γιατρού ήδη σπασμένο σε κάποιο ατύχημα -“όλα τα τραύματά μου αριστερά“, έλεγε και ξανάλεγε στον καθρέφτη.

Είχε προχωρήσει από το πρωί αδυσώπητη η μέρα· το δειλινό, ένα υπέργηρο μαύρο γατί σταμάτησε ν’ ανασαίνει στα χέρια του μετά από τρεις ημέρες αναπνευστικής αγωνίας -της ιδεοληψίας του γιατρού των απεγνωσμένων.

Είχε έναν τεράστιο όγκο στην κοιλιά, αποφάνθηκε η κτηνίατρος. Το απόθεσε με τα χέρια του σε σκάμμα ρηχό κάπου στο βουνό. Είχαν σαράντα χρόνια να πιάσουν τσαπί οι μαλακές του παλάμες.

Μια τρελή ελπίδα για έναν δικαιότερο κόσμο και ένα μαύρο γατί ψυχομαχούσαν πολύν καιρό πριν ξεψυχήσουν απόψε αγκαλιά στα βουρκωμένα αυλάκια του μυαλού του γιατρού.  “Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη“.

(*Ο δρ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: