Τρία ερωτήματα για τις κλίνες διασώσιμων ή ιάσιμων ασθενών που ίσως χάνουν την ευκαιρία…

Αλ. Αρδαβάνης* |> Ρώτησα: αν κάποιος “παρκάρει” σε μάχιμο ογκολογικό τμήμα τον άνθρωπό του που είναι σε τελικό στάδιο και αρνείται να τον παραλάβει -για όποιο λόγο- πώς χαρακτηρίζεται; Του έχει επισημανθεί ότι έτσι καταλαμβάνεται κλίνη πολύτιμη για άλλους διασώσιμους ή ιάσιμους ασθενείς που πιθανώς χάνουν την ευκαιρία της διάσωσης ή της ίασης.

Κάποιοι μίλησαν -κατ’ ιδίαν- για ιατρική υπεροψία, κάποια δήλωσε ότι “παίρνω θέση και δεν το περίμενε από μένα“, άλλοι μίλησαν -ορθώς- για την υποχρέωση της πολιτείας να λύσει το πρόβλημα -με διάφορους προτεινόμενους τρόπους π.χ. hospice, αύξηση κλινών -και ανάπτυξη κατ’ οίκον νοσηλείας, προσθέτω…

Η ανεπάρκεια των σχετικών δομών στην Ελλάδα είναι γνωστή και μάλλον περιττό να υπομνησθεί στον υποφαινόμενο. Το πρόβλημα είναι χρόνιο και δυσεπίλυτο. Σίγουρα όχι άμεσα επιλύσιμο -στην παρούσα συγκυρία τουλάχιστον.

Περαιτέρω ερωτήματα λοιπόν:

1. Κάποιος που γνωρίζει αυτήν την ανεπάρκεια και όταν τον πλήττει σε δικό του άνθρωπο αποποιείται τις δική του ευθύνη και μέριμνα καταγγέλλοντας το σύστημα, αυτός τι είναι; Απεγνωσμένος, απρόθυμος ή και τα δύο;΄Είναι αθώος και άμοιρος ή μπορεί λίγο να ανήκει στην κατηγορία του “τώρα εγώ τρούπωσα και άσε τους άλλους να βρουν την άκρη”; Είναι ανθρωπινότερο καθένας να τελειώνει τις μέρες του στο κρεβάτι του ή όχι;
2. Κάποιος προσφεύγει στο δημόσιο νοσοκομείο για θεραπεία φέροντας νόσημα ιάσιμο ή διασώσιμο. Βρίσκει μια λίστα εβδομάδων ή μηνών και μαθαίνει ότι αυτή οφείλεται εν μέρει σε λιμνάζοντα περιστατικά τελικού σταδίου. Αυτός ο άνθρωπος πώς νιώθει πέρα από την προσωπική του αγωνία για το αύριο; Τον ενδιαφέρει αν φταίει το σύστημα που ανεπαρκεί γενικώς ή μπορεί να περνάει στο μυαλό του μια σκοτεινή αστραπή του τύπου “ο θάνατός τους η ζωή μου”;
3. Τέλος και ο γιατρός. Ο υπερόπτης, όπως ισχυρίστηκε κάποια. Αυτός ανάμεσα σε ποιες λόγχες πρέπει να βαδίσει; Το σύστημα και οι ανεπάρκειές του είναι δεδομένες, οι ασθενείς τελικού σταδίου και διασώσιμοι είναι εκεί μπροστά του και καθένας τού γνέφει ή του φωνάζει -ή και τον βρίζει ενίοτε και μ@λ@κα και τον καταριέται. Πρέπει να μεροληπτήσει ο γιατρός, ειδικά αν ξέρει λεπτομέρειες ιδιοτέλειας των μεν ή των δε; Υπέρ ποίου;

Απαντήσεις δεν δίδονται.

Περίσκεψη προτείνεται μετά από παρατεταμένο κοίταγμα όλων στον καθρέφτη. Ίσως τότε ανατριχιάσουμε όλοι από την απουσία αθωότητας όλων μας και την “τρουπωμένη κάτω από το πετσί μας” ιδιοτέλεια και την απορρέουσα συνενοχή -σε όποιο βαθμό.

(*) Ο δρ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.