Υπάρχουν κι αυτοί που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί και είναι του δρόμου “ενοικιαστές”

Ηλιανή Μηλοπούλου |> Υποψιάζομαι πως θα βρω κόσμο. Δεν έχω σκεφτεί- γιατί άλλωστε ; σχεδόν αόρατοι είναι- πως θα συναντήσω πολύ περισσότερους στο δρόμο που μένω, στο κέντρο του Πειραιά. Από τη μια μεριά,το γραφείο απ΄όπου παίρνουν το συσσίτιο της εκκλησίας οι άποροι κι από την άλλη,αυτοί που σιτίζονται από μια δομή αλληλεγγύης. Περνάω ανάμεσα κι από τα δυο.

Οι επικεφαλής μοιράζουν πλαστικά ” πιάτα” στα οποία βάζουν το φαγητό και το δίνουν σε χέρια που απλώνονται με ανυπομονησία.

Τεράστιες σακκούλες με κουλούρια που χέρια με γάντια μπαίνουν και πιάνουν και μοιράζουν.

Οινόπνευμα; Αντισηπτικά; Άνθρωποι που πεινούν

Τ’ άλλα είναι πολυτέλειες για χορτασμένα στομάχια και ΙΧΝΟΣ λογοτεχνικής διάθεσης δεν υπάρχει σε όσα βλέπω.

Στέκομαι. Κοιτάζω. Συνειδητοποιώ πως δεν με παίρνει να παρατηρώ λες κι είμαι ερευνήτρια και κοιτάζω στο μικροσκόπιο. Μαζεύομαι. Κάνω πως κάτι αναζητώ στην τσάντα μου και με πλάγιες ματιές συνεχίζω να ψάχνω. Τι; Δεν ξέρω.

Το μοίρασμα έχει τελειώσει. Απλώνονται κατά μήκος του δρόμου και ακουμπούν το “πιάτο” και το κουτάλι όπου βρίσκουν. Το κουλούρι το ίδιο. Τώρα είναι ώρα ξεκούρασης. Κι ένα ζεστό φαγητό.

Τελειώνοντας με τα ψώνια, στο δρόμο για το σπίτι, συναντώ ανθρώπους που πολλές φορές έχω δει να κάθονται σ’ ένα, ο Θεός να το κάνει, παρκάκι.

Παρκάκι στο κέντρο της πιο βρώμικης πόλης της Αττικής, του Πειραιά, είναι υπερβολή να το βαφτίσω αλλά κάπως πρέπει να το πω. Είναι αυτοί που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί και είναι του δρόμου “ενοικιαστές”.

Κάποιοι έχουν συναίσθηση τι τους συμβαίνει, άλλοι όχι… Αυτούς τους ξέρω. Είναι οι ίδιοι που συναντώ το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, δυο-τρεις ώρες πριν κλείσουν τα μαγαζιά. Κοιτάζουν με-άγνωστο για τους πολλούς βλέμμα- όλους που με γεμάτες σακούλες τρέχουν να γυρίσουν σπίτι, να πλυθούν, να ετοιμαστούν για το βράδυ, για την Ανάσταση. Αυτό το βλέμμα που ” πονάει” τόσο πολύ το ξέρω. Είναι γεμάτο απορία, που πάνε όλοι; Δεν ξέρω αν περιμένουν την Ανάσταση. Δεν ξέρω καν γιατί έγραψα όλο αυτό εδώ μέσα.