Όταν έμαθε το “γιατί” για το Ελληνικό Πάσχα ακολούθησε κι αυτός τον Επιτάφιο…

Δημήτρης Καπράνος |> “Γιατί εσείς, οι Έλληνες, έχετε το  Πάσχα για τη μεγάλη χριστιανική εορτή ενώ όλοι οι άλλοι χριστιανικοί πληθυσμοί έχουν τα Χριστούγεννα;“. Το ερώτημα μου είχε υποβάλει γνωστός καθηγητής της Οξφόρδης, σε μια συζήτηση που είχαμε για την Ορθοδοξία, της οποίας ήταν θιασώτης.

Την ώρα που με ρωτούσε, καθόμασταν στο μπαλκόνι ενός σπιτιού, στις Στενιές της Άνδρου, Μεγάλη Παρασκευή. Μπροστά μας ήταν το ρυάκι που καταλήγει στη θάλασσα, πλάι στην ταβέρνα του Μπάλα, στα Γυάλια. Τρεις-τέσσερις πάπιες κολυμπούσανε ναζιάρικα, κάποια παιδιά έπαιζαν στο σοκάκι, οι πρώτοι τουρίστες έκαναν μπάνιο στη βοτσαλωτή παραλία και η καμπάνα της εκκλησιάς χτυπούσε μ’ εκείνο το αργόσυρτο, πένθιμο ρυθμό και ήχο.

“Θα μπορούσε να είναι Χριστούγεννα στην Ελλάδα και να γιορτάζει η φύση, να ανθίζουν τα λουλούδια, να γαληνεύει η θάλασσα και να σε δέχεται στην αγκαλιά της;” τον ρώτησα.

“Το βλέπω δύσκολο, όσο κι αν οι πάγοι έχουν αρχίσει να λιώνουν στην Ανταρκτική“, μου απάντησε, με χαμόγελο, απολαμβάνοντας το ουζάκι του, με ελίτσες, χταποδάκι, καλαμαράκι φρέσκο…

“Εμείς, δεν εορτάζουμε Πάσχα, εορτάζουμε Ανάσταση, Λαμπρή! Εμείς έχουμε παράδοση στις εορτές για τον ερχομό της Άνοιξης. από την αρχαιότητα. Δεν θα μπορούσαμε να πανηγυρίσουμε, να ρίξουμε βαρελότα, να γίνει της μουρλής στο Βροντάδο της Χίου, να τρέχει ο παπάς να κρυφτεί από τις τρακατρούκες και να πέφτει χιόνι, βροχή ή να κάνει ψοφόκρυο!“, του είπα.

Προσπάθησα να του εξηγήσω τη σημασία της λέξης “πανηγυριτζήδες”, αλλά μου ήταν δύσκολο.

“Να, πώς να σ΄το πω ; Θέλουμε να γιορτάσουμε τη μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας με σαματά, με ξέσπασμα, με βαβούρα, με έκρηξη, η οποία ακολουθεί την κατάνυξη και το πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας. Να ξεσπάσουμε! Πιστεύεις ότι θα μπορούσαμε να έχουμε αυτή τη διάθεση στο καταχείμωνο; Ενώ εσείς, ανάβετε ένα φαναράκι, περπατάτε στο χιόνι, λέτε κι ένα “Τζινγκλ-μπελς”, στρωνόσαστε στις μπίρες και πάει, τέλειωσε! Εδώ έχουμε ολόκληρη ιεροτελεστία. Πένθος, θλίψη, Επιτάφιος, αλλά και κουλουράκια, τσουρέκια, μαγειρίτσα, κοκορέτσια, σούβλες. Σαματάς, πανηγύρι! Πώς να σ΄το πω;“.

Ο Εγγλέζος με κοίταξε με νόημα και σήκωσε το ποτήρι του. Το βράδυ, ήρθε μαζί μου στον Επιτάφιο…