Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Η διαχρονική “αγνωμοσύνη” της πόλης μου…

FLASH στις 04/10/2020

Όταν η καθημερινότητα κάνει τον κόσμο να ξεχνάει εκείνους που “έδωσαν” για το γενικό καλό

Νίκος Ι. Καραβέλος* |> Μια φορά κι έναν καιρό, στα βάθη της Ανατολής, υπήρχε μια πόλη όμορφη που την έλεγαν Ηλιούπολη. Ήταν όμορφη κι από μόνη της, από την θέση της ανάμεσα σε βουνό και θάλασσα, μα κι από τους κόπους των πρώτων κατοίκων της, που με κουράγιο αψήφησαν τα βράχια κι έχτισαν το δύσκολο παρόν τους.

Την πόλη διαφέντευαν με το “έτσι θέλω” κάποιοι δυνατοί, Εγγλέζοι αρχικά, πρόξενοι και παπάδες αγγλικανοί, κι ύστερα κάτι “φρούτα” που έγιναν και πρωθυπουργοί και υπουργοί, και έπειτα κάτι εμπορευόμενοι του εξωτερικού και τέλος κάτι θρασείς τσελιγκάδες, με κοπάδια και νταήδες που μεσίτευαν και φοβέριζαν.

Εκείνα τα χρόνια που η βροχή άνοιγε ορύγματα, που δεν υπήρχαν σχολεία, που ο δρόμος προς τη δουλειά ήταν τυραννία, που οι γυναίκες υπάλληλοι άλλαζαν παπούτσια στη στάση του λεωφορείου και άφηναν τα παλιά στο περίπτερο, που τα μπάνια ήταν με το πούλμαν, εκείνα, λοιπόν, τα χρόνια, κάποιοι σκαπανείς, ό,τι δουλειά και να έκαναν, άνοιγαν μονοπάτια κι ύστερα δρόμους ανάμεσα στα δύσκολα.

Εκείνη την εποχή κι αργότερα πάλι, κάποιοι αντιστάθηκαν, αφυπνίζοντας, καλώντας, μιλώντας, δικάζοντας.

Αυτούς τους ανθρώπους, η πόλη τους ξέχασε! Κι αν τους ξέχασε ο πολύς κόσμος μέσα στον πάταγο της καθημερινότητας, άδικα μα ποτέ κακόγνωμα, οι κυβερνήτες τούτης της πόλης, διαχρονικά, δεν ανάλωσαν ούτε δυο σταγονίτσες μελάνι γι αυτούς. Πλην εξαιρέσεων που οφείλουμε να τιμήσουμε. Και θα το πράξουμε, καθώς θα αναφερθούμε με σειρά επόμενων άρθρων μας στην απαίσια αυτή συνήθεια.

Κι έπειτα πάλι, η πόλη άρχισε να ξεχνά κι αυτούς που τα τελευταία χρόνια, πολέμησαν και νίκησαν τους σφετεριστές! Όχι ο κόσμος… Εκείνοι οι άλλοι… Οι απόντες, που λένε πως την πόλη διαφεντεύουν. Είναι όμως αγνωμοσύνη;

Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να φιλοτεχνήσει την αδιαφορία, την κομπορρημοσύνη, τη φιλαυτία, την δήθεν λεπτότητα, τον στόμφο; Πώς να χαράξει, στον καμβά, την έλλειψη σεβασμού, την απρεπή στάση, απέναντι σε εκείνους που δούλεψαν για την πόλη τους; Πώς να εκλάβει τη φοβία των εκπροσώπων της “βολικής θεωρίας” απέναντι σε όσους δημιουργούν επειδή το θέλουν, γιατί αγαπούν, γιατί νιώθουν πως οφείλουν και όχι γιατί η τύχη τούς χαμογέλασε προσωρινά και τους μεταμφίεσε σε “ηγέτες”, πριν τους ρίξει εκεί που ανήκουν…

Όχι δεν είναι αγνωμοσύνη. Είναι έλλειψη παιδείας.

Ό,τι κάνει κάποιος για την πόλη του, δεν το κάνει για τον έπαινο, κι ας είναι ανθρώπινα αναγκαίος. Το κάνει για να μπει σε έναν παλιό κιτρινισμένο φάκελλο από εκείνους που ξεχνάμε στο συρτάρι, για να τον βρει κάποια στιγμή αναπάντεχα, ο γιος ή το κορίτσι του, να τον ανοίξει και να βουρκώσει… Το κάνει για να γίνει, ίσως, ένα δάκρυ…

> Αφιερώνεται στην ιερή μνήμη του πατέρα μου Γιάννη Ν. Καραβέλου, που τόσα πρόσφερε σε αυτή την πόλη, που τόσα ίδρυσε σχολεία σε αυτήν, που τόσα έδωσε για την πνευματική ζωή της και που τόσο “όμορφα” κι αυτός λησμονήθηκε”. Μέχρι που ξήλωσαν το όνομα του από το βάθρο ενός ανδριάντα στο κέντρο της πόλης!

(*) Ο κ. Νίκος Ι. Καραβέλος, είναι δικηγόρος και λογοτέχνης

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: