Όχι Γιώργο, δεν είναι οι νέοι αυτοί που μας εγκαλούν, αλλά οι πρώιμα σταφιδιασμένες ψυχές τους, για τις οποίες φταίμε κι εμείς…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> (“Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος” [απόσπασμα]. Στον Άρη Κ., τον Κυριάκο Π., Μιλτιάδη Τ. -που δικαίως αγανακτούν αλλά σημαδεύουν σε παραπλανητικούς στόχους…).

Θυμάμαι τη λαχτάρα μας να γίνουμε ενήλικοι. Το πρώτο εκλογικό βιβλιάριο! Η εκστρατεία για ψήφο στα 18! Κάποιοι πέρασαν από κάποιες γραμμές Αριστεράς και τραβήχτηκαν νωρίτερα ή αργότερα… Ελάχιστοι έμειναν με την καρδιά αριστερά αλλά η τσέπη πήγε δεξιά… Κατακριτέοι; Ίσως. Αριστερόκαρδοι ενώ δεξιοθύλακοι δεν είναι αυτονόητο. Πολλοί ξεκίνησαν δεξιόκαρδοι, κρύφτηκαν κάτω από Αριστερές σημαίες στις μέρες του Αριστερού συρμού και γύρισαν στο μαντρί όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός.

Αριστερόκαρδοι… Πού η Αριστερά; Στο Όραμα που σου χάρισε η νιότη ενώ ανεβαίνεις επαγγελματικά και ενσωματώνεσαι στην κοινωνία που μένει αμετάβλητη στα συστατικά της μέσα στο ίδιο ατσάλινο πλαίσιο…

Όχι Γιώργο, δεν είναι οι νέοι αυτοί που μας εγκαλούν. Είναι οι πρώιμα σταφιδιασμένες ψυχές τους, για τις οποίες φταίμε κι εμείς∙ όσο έφταιξαν και οι γονείς μας για μας, οι παππούδες μας για τους γονείς μας…

• Ο Άνθρωπος για το ριζικό του που βαφτίζει επιλογή του που αυτός τάχα καθορίζει.
• Ο Άνθρωπος με τη Μικρότητα και το Μεγαλείο του, καθώς πηγαινοέρχεται αναποφάσιστος από τη γνησιότητα των Σπηλαίων στην αγριότητα του Πολιτισμού.
• Ο Άνθρωπος, του Έπους από Τροφοσυλλέκτης Τροφοπαραγωγός, από τις Σπηλιές στους Διαστημικούς Σταθμούς.
• Ο Άνθρωπος, σκηνοθέτης και θεατής της παντοτινής Αρένας.
• Ο Άνθρωπος φονιάς για διασκέδαση, ο Άνθρωπος αλληλέγγυος στον αδύναμο είτε άνθρωπο είτε ζώο απειλούμενο.

Ο ίδιος, αυτοεναλλασσόμενος και παντελώς απρόβλεπτος.

……………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………

«Σύντροφοι ευτυχώς ηττηθήκαμε!»… επέμενε ο Μίσσιος που κάτι παραπάνω ήξερε.

…………………………………………………………………………………………………………………..
………………………………………………………………………………………………………………….

Ποια Αριστερά; Πότε, γιατί ηττήθηκε η Αριστερά; Ουτοπία ή παραπλάνηση το μήνυμά της; Ποια Αριστερά νίκησε ποτέ;
Όπου νίκησε πόσο καιρό έμεινε Αριστερά;

Ποια η αναγκαιότητα, η Δύναμη της Συντήρησης; Πού θα ξεβραζόταν η Αριστερά χωρίς Δεξιά;

Ο νέος κοιτάζει τον ενήλικο, αυτός τον υπερήλικο και αυτός τους άλλους δύο που αναρωτιούνται γιατί άραγε τους κοιτάει ο γέρος. Ανταλλάσσουν βλέμματα ερωτηματικά και ψάχνουν απαντήσεις.

Δεν γνωρίζουν αν ερωτούν ή απαντούν. Αν η ερώτηση προηγείται ή ακολουθεί την απάντηση ή αν είναι όλα ένα κουβάρι που καλά κρατεί από την ανθρώπινη αυγή.

Πού κοιτάζει, αμβλύωψ όπως νεογνό, ο νέος σήμερα; Όπου τυφλωμένοι ατενίσαμε όσοι κάποτε πέσαμε στα δίχτυα της Πίστης. Όσοι μείναμε Πιστοί και όσοι Απιστήσαμε γυρνώντας και γαβγίζοντας την ουρά της νιότης μας.

Οι ρόλοι αδιανέμητοι και ρευστοί. Όπως η γριά παλινδρομεί σε βρέφος στην αγκαλιά της κόρης πριν αφανιστεί στην ανυπαρξία και την ανακύκλωση των ρόλων.

Όπως η αφεντιά μου που δε λέει να βολευτεί και να κουρνιάσει όπου του ψιθύρισαν από χρόνια πως ανήκει. Και πού μη ρωτάς, φωνάζει από μακριά, μα δε θα μάθεις.

Δε μπορεί. Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος! Ο Χειμώνας μόνη την Άνοιξη αναγνωρίζει τελετάρχη στην Ταφή και την Ανάστασή του.
Και οι Βασιλεύουσες στην κορυφή της Άνοιξης των αντιπάλων αλώνονται.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”