Όχι, παίζουμε!

Του Δημήτρη Καπράνου

Καμιά φορά με πιάνουν τα γέλια, όταν σκέφτομαι πόσο αλλάζει ο άνθρωπος. Ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς μας, στην εφηβεία, αλλά και αργότερα, ήταν ο κουρέας!

Από μικρός, θυμάμαι, είχα πάρει τους μπαρμπέρηδες από κακό μάτι. Πότε εκείνος ο Αρμένης, που σου πίεζε τον σβέρκο λέγοντας “Σκύβε κεφάλι“, πότε ο κυρ-Αντώνης, που ήταν και παλαιστής, μαζί με τον Καρπόζηλο και τον Καρυστινό κι έχει “παίξει” και σε κάτι ταινίες ελληνικές, που περιλάμβαναν σκηνές “κατς”, που μας έκοβε τα μαλλιά “παλαιστίδικα“, όπως έλεγε, μου είχαν αφήσει κακές αναμνήσεις. Όταν τελειώσαμε το σχολείο και γίναμε φοιτητές, ξεχάσαμε τον κουρέα.

Μακριά μαλλιά, γένια, ντύσιμο “Παιδιά των λουλουδιών” και όλα τα κομφόρ των “σέβεντις”, έκαναν τα κουρεία χώρους απαγορευμένους και απωθητικούς.

Κάποιοι, μάλιστα, ανακάλυψαν τότε τα κομμωτήρια και πήγαιναν να “φιλάρουν” ή να “ξάνουν” τα μακριά τους μαλλιά.

Θυμάμαι ότι το παράδειγμα έδωσε ένα εγγλέζικο συγκρότημα, οι “Χουλαμπαλούζ”, που εμφανίστηκαν κουαρτέτο στου “Άγγελου” και μπήκαν κανονικά στο σεσουάρ πλάι στις κυρίες του Κολωνακίου, σπάζοντας και εν Ελλάδι τα “ταμπού”.

Τώρα, όμως, που έχουν περάσει τα χρόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω στον κουρέα κάθε 20-25 ημέρες! Έτσι και χθες, πήγα στο ωραιότατο, “Βίντατζ” κουρείο του φίλου μου, του Παύλου και κάθισα στο σαλόνι, περιμένοντας τη σειρά μου, καθώς είχε άλλους πελάτες στις πολυθρόνες.

Είναι ένα κουρείο που θυμίζει δεκαετία ’50-’60, με μουσική της εποχής και γεμάτους τους τοίχους μορφές εκείνων των χρόνων, από Σινάτρα μέχρι Νίξον και από Έλβις μέχρι Έντι Κόχραν!

Πήρα να διαβάσω ένα περιοδικό και άκουγα τί συζητούσαν οι νεαροί κουρείς με τους επίσης νέους πελάτες. Όλη η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την υγιεινή διατροφή, το γυμναστήριο, τις βιταμίνες.

Ο ένας έλεγε στον άλλον ότι τρώει μόνο λαχανικά βραστά, κουνουπίδι χωρίς αλάτι και λεμόνι, παρά μόνο με λίγο λάδι, σαλάτα λάχανο με καρότο ωμό (διότι το βραστό παχαίνει), από φρούτα μόνο μπανάνες και, φυσικά, συμπληρώματα διατροφής.

Τους άκουγα και τους φανταζόμουν στην πλαζ, με την κοιλιά “φέτες”, να επιδεικνύονται στα κορίτσια, τα οποία, όμως, συνήθως τους δίνουν το νούμερο του “κινητού”, αλλά φεύγουν με το πολυτελές όχημα ενός μεσήλικα που έχει λύσει τα προβλήματά του!

“Πώς είμαστε σήμερα;” με ρώτησε ο νεαρός που ανέλαβε να σουλουπώσει το, ευτυχώς τριχωτό ακόμη- κρανίο κου.

“Πολύ καλά! Μόλις έφαγα ένα υπέροχο σάντουιτς με σολομό και φρέσκα λαχανικά και όταν τελειώσουμε, θα πάω σπίτι και θα απολαύσω μια υπέροχη μακαρονάδα με κιμά, με χοντρό μακαρόνι και παρμεζάνα“, του είπα και τον έκανα να… λιποθυμήσει!