Πικρές διαπιστώσεις…

|> Στέλιος Κοπανίδης

Πέρυσι, τέτοιες ακριβώς ημέρες, είχε διαρρεύσει η απόρρητη συνομιλία του διευθυντή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ΔΝΤ, Πoλ Τόμσεν, με την Ντέλια Βελκουλέσκου, υπεύθυνη του Ταμείου για το ελληνικό πρόγραμμα. Στη συνομιλία, που είχαν δημοσιεύσει τα WikiLeaks, τα στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προέβαιναν σε επικίνδυνους σχεδιασμούς και ανέλυαν λεπτομερώς την τακτική που θα ακολουθούσαν τόσο έναντι της χώρας μας όσο και έναντι της Γερμανίας. Απειλή οικονομικής ασφυξίας στην Ελλάδα και εκβιαστική πίεση στη Γερμανία, εν όψει και των επερχόμενων εκλογών. Αυτοί ήταν για τον κ. Τόμσεν οι καταλύτες που θα οδηγούσαν τελικώς σε συμφωνία τα εμπλεκόμενα μέρη. Η διαρροή εκείνη είχε ενοχλήσει πολλούς, είχε προκαλέσει αναμενόμενες αντιδράσεις, σιγά σιγά πέρασε στη λήθη και το περιεχόμενό της ξεχάστηκε. Ένα χρόνο μετά βλέπουμε ότι εφαρμόζεται στην πράξη.

Οι ηγέτες των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και δη της Ευρωζώνης, άγονται και φέρονται σύμφωνα με τις διαθέσεις και τις επιδιώξεις των λεγόμενων αγορών και των τεχνοκρατών, οι οποίοι στις μέρες μας είναι πανίσχυροι και σ’ αυτούς ανήκει ο πρώτος, αλλά και ο τελευταίος λόγος τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική. Μπορούν ανά πάσα στιγμή να προκαλέσουν σε μια χώρα πιστωτικό γεγονός, να κατεβάσουν ή να ανεβάσουν κυβερνήσεις. Πικρές διαπιστώσεις, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.

Αυτό το σκηνικό επικρατεί σχεδόν μια οκταετία στην Ελλάδα. Οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας διέρχονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα την ίδια περίοδο αβεβαιότητας και απλώς εντείνουν την εσωτερική αντιπαράθεση, με την εκάστοτε αντιπολίτευση να ξιφουλκεί κατά της όποιας κυβέρνησης και εκείνη με τη σειρά της να καταγγέλλει ανευθυνότητα των πολιτικών της αντιπάλων.

Η ίδια σκηνοθεσία, ακριβώς το ίδιο σενάριο, με τους εγχώριους πρωταγωνιστές μόνο να εναλλάσσονται στους ρόλους του κυβερνώντος και του αντιπολιτευόμενου. Η ουσία, όμως, παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Σκληρές θυσίες για τους πολίτες της χώρας, θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Όλες οι κρίσεις κάποτε τελειώνουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα έχουν ένα τέλος. Εμείς, οκτώ χρόνια τώρα, και ακόμη δεν γνωρίζουμε σε ποιο σημείο βρισκόμαστε. Στην αρχή, στη μέση… Σίγουρα, όμως, όχι στο τέλος ή προς το τέλος. Κι αυτή η αβεβαιότητα είναι που απογοητεύει και εξοργίζει…