Μια απάντηση από το… Χάρβαρντ!

|> Παντελής Ξανθίδης

|> Παρά το γεγονός ότι αποτελεί το «α» και το «ω» του βιοτικού επιπέδου ενός λαού και παρά την οικονομική κρίση που περνάει ο τόπος μας, το «κόστος ζωής» ούτε καν ακούγεται.

Συμπολίτευση και αντιπολίτευση παίζουν «πινγκ πονγκ» με μπαλάκι την αξιολόγηση με τη μείωση του αφορολόγητου και την «καρατόμηση» των συντάξεων.

Οι μεν ισχυρίζονται ότι δίνουν αγώνα ώστε να διασώσουν ό,τι μπορέσουν από τους αδηφάγους δανειστές και οι δε υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνει άμεσα η αξιολόγηση! Αλλά για την «ταμπακιέρα», ότι έχουμε αμοιβές Βουλγαρίας με τιμές Ελβετίας, ουδείς μιλάει!

Μπορεί το «κόστος ζωής» για κάποιους πολιτικούς ηγέτες να είναι εντελώς άγνωστη έννοια, αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να έχουν μία γνωσιακή εμπειρία λόγω σπουδών σχετικών με την οικονομία. Αλλά τι λέμε, αφού υπάρχει το πέπλο της μετριότητας του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που καλύπτει κάθε τι το αυτονόητο!

Μα πώς να μιλήσει κανείς για «κόστος ζωής» όταν δέχεται να είναι μέρος της εξουσίας σε ένα συνειδητά στημένο πελατειακό κράτος, το οποίο «θέλει» τον πολίτη σαν κλακαδόρο και ψηφοφόρο; Και πώς να δηλώσει ότι προσπαθεί για την «αλλαγή» όταν συνεχίζει να ανέχεται την διαιώνιση του «ραγιαδισμού» και της «εκτροφής» ατόμων χωρίς κοινωνική συνείδηση και με υπέρμετρο ατομικισμό;

Οι μεταχουντικές κυβερνήσεις, των αείμνηστων Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου έδιναν σημασία στο κόστος ζωής των πολιτών, αλλά από εκεί και πέρα -και ιδίως από ΟΝΕ και μετά- ουδείς έδινε σημασία. Τα ενδιαφέροντα ήταν για κάποιους «άλλα» και για άλλους άρχιζαν από το τι λένε οι δημοσκοπήσεις, έως του τι λένε τα… γκάλοπ!

Ποιος οικονομικός εγκέφαλος κάθισε κάτω για να υπολογίσει, ποιο πρέπει να είναι το ελάχιστο εισόδημα ενός πολίτη, ο οποίος πρέπει να διαθέτει τα βασικά για την επιβίωσή του;

Πώς να μιλήσει κανείς για «κόστος ζωής», όταν υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, που… καμαρώνει επειδή δεν λειτουργούν οι βασικοί κανόνες του εμπορίου και οι Βρυξέλλες να… χαίρονται που μεγαλώνει το άνοιγμα της ψαλίδας πλουσίων-φτωχών (κρατών-μελών και πολιτών);

Κι εμείς οι «ριγμένοι» και απογοητευμένοι, τι κάνουμε; Οι μεν λένε ότι μάχονται για μία πιο ήπια αξιολόγηση και οι δε βιάζονται να γίνει άνευ όρων η αξιολόγηση! Περί «κόστους ζωής» και πώς θα επιζήσουν οι ψηφοφόροι, ούτε κουβέντα!

Τελικά, όσοι τυγχάνουμε αριστούχοι… δημοτικού, δεν καταλαβαίνουμε κάτι: Όταν οι σπουδαγμένοι και οι γραμματιζούμενοι, μιλάνε για αξιολόγηση τι εννοούν; Μήπως, πόσα θα κόψουν από εμάς τα «κορόϊδα», προκειμένου οι δανειστές να “ανακεφαλαιώσουν” τις τράπεζες, για να κινηθεί η αγορά; Πώς και από ποιους θα κινηθεί η αγορά, όταν δεν υπάρχει μία στην τσέπη των πολιτών; Μία απάντηση παρακαλούμε, έστω και από το… Χάρβαρντ!