H καραντίνα κάνει… κάτι καλό: Μας επαναφέρει στα “σπιτικά” Χριστούγεννα του άλλοτε…

Δημήτρης Καπράνος |> Για να εξηγούμεθα: Με εκατό νεκρούς κάθε μέρα, δεν μπορείς να μιλάς για «άνοιγμα της αγοράς». Δεν ξέρω τί θα κάνει η κυβέρνηση, αλλά αν δεν είμαστε σε διψήφιο αριθμό κρουσμάτων και ελάχιστες απώλειες συμπατριωτών μέχρι τα μέσα του Ιανουαρίου, δεν βλέπω να «καθαρίζουμε» εύκολα.

Ο ιός δεν λέει να ξεκολλήσει από πάνω μας, τα λύματα δείχνουν κακά μαντάτα, τα κρούσματα δεν μειώνονται με τον ρυθμό που θα θέλαμε, συμπατριώτες μας χάνουν τους δικούς τους ανθρώπους και κάποιοι δημοσιογράφοι επιμένουν να ρωτούν «αν θα κάνουμε ρεβεγιόν και με πόσους φίλους», άλλοι ρωτούν «πότε θα ανοίξουν τα πολυκαταστήματα» και άλλοι «αν επιτρέπεται να πάμε σε άλλο Νομό». Η απάντηση σε όλα αυτά πρέπει να είναι «καθίστε καλά!».

Όταν έξω από την πόρτα σου καραδοκεί ο θάνατος, καλό είναι να κάθεσαι στα αυγά σου. Και στο κάτω-κάτω γιατί είναι κακό να καθίσουμε στο σπίτι μας, με την οικογένειά μας;

Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι 100% σπιτικές, οικογενειακές γιορτές! Το Πάσχα είναι η γιορτή με τα γλέντια και τους χορούς. Μην κοιτάτε που μάθαμε τα τελευταία χρόνια, αφ’ ότου  μας «ξεβλάχεψε» ο Πετράκης, να μην βάζουμε κ…. κάτω και να μας φαίνεται το σπίτι φυλακή! Ας γυρίσουμε λίγο στη δεκαετία του ΄60.

• Τότε, που οι οικογένειες δεν έκαναν «ρεβεγιόν» στα μπουζούκια, τα παιδιά έμεναν σπίτι στην αλλαγή του χρόνου και δεν την πέρναγαν στα μπαράκια και ακούγαμε από το ραδιόφωνο τον εκφωνητή να μετράει ανάποδα…
• Τότε, που δεν είχαμε τις γιορτές στο Σύνταγμα και στις πλατείες, όπου ελληνικά δεν ακούς ούτε για δείγμα, αλλά οι δήμαρχοι εκφωνούν λόγους σε ώτα μη ακουόντων…
• Τότε, που καθόμασταν όλοι στο τραπέζι και παίζαμε «31» ή «Πάρτα όλα» με κουκιά ή φασόλια!
• Τότε που ο πατέρας «σταύρωνε» τη Βασιλόπιττα και το «φλουρί» έδινε ένα πενηντάρικο στον νικητή.

Και όταν άλλαζε ο χρόνος, σερβιριζόταν το χοιρινό με το σέλινο, επιτρεπόταν κι ένα ποτήρι κρασί στα παιδιά (άνω των 16) έτσι «για το καλό»…

Και άλλαζε ο χρόνος και ακούγαμε στο ραδιόφωνο «ελαφρά τραγούδια» με τον Μαρούδα, τον Γούναρη, την Κωνσταντοπούλου και τον Μωράκη και κατά τη μιάμιση πηγαίναμε για ύπνο, αφού φιλούσαμε τους γονείς και μας εύχονταν «καλή πρόοδο»…

Ήταν το σπίτι του καθενός το «παλάτι» και δεν ήταν «χώρος κράτησης», όπως το βλέπουμε σήμερα. Το σπίτι (για όσους το είχαν) ήταν το καταφύγιο, το ορμητήριο, η βάση, η κυψέλη της οικογένειας. Ας το δούμε έτσι και ας πούμε ότι η καραντίνα κάνει και… μερικά καλά!