Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Περισσότερη επιμέλεια ήθελαν οι “Άγριες Μέλισσες”…

FLASH στις 08/07/2022

Ήταν μεγάλη παραγωγή που άφησε εποχή – Έναυσμα για ποιοτικότερες τηλεπαραγωγές – Το “δυνατό” στόρυ ήθελε και ανάλογη υποστήριξη 

Παντελής Ξανθίδης |> Πολλά θετικά σχόλια γράφονται και ακούγονται για τις “Άγριες Μέλισσες” που κατά κοινή ομολογία ήταν μια μεγάλη παραγωγή. Επειδή λοιπόν ήταν μεγάλη παραγωγή, έπρεπε να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους συντελεστές της, κάτι το οποίο μάλλον δεν έγινε. Για παράδειγμα:

Η σκηνοθεσία ήταν κάπως “θεατρική” λες και δεν υπήρχε η δυνατότητα δύο και τριών καμερών. Ας πούμε όπου είχε τραπέζωμα η σκηνή ήταν σαν τον… Μυστικό Δείπνο. Όλοi οι ηθοποιοί στη μία πλευρά του τραπεζιού και με φάτσα στην κάμερα!

Υπήρχαν σκηνές στις οποίες δεν υπήρχε λόγος να συζητούν οι ηθοποιοί χαμηλόφωνα και η ηχοληψία δεν έδειχνε ότι μπορούσε να “ακολουθήσει”.

Από πλευράς διαλόγων, χρειαζόταν κάποιος σύμβουλος-γνώστης εκείνης της εποχής, για να πληροφορούσε τους σεναριογράφους, ότι μεταξύ άλλων στην επαρχία τότε δεν υπήρχαν οι λέξεις “αστυνομία” και “αστυνομικός”, αλλά “χωροφυλακή” και “χωροφύλακας”.

Σχετικά με την ενδυματολογία, εκεί κάπου είχε χαθεί πολύ ο μπούσουλας. Εντάξει, ας ξεπεράσουμε τα… ντεκολτέ, τα… μίνι και τα… Pierre Cardin κοστούμια με τα ρεπούμπλικα, στο χωριό του θεσσαλικού κάμπου εκείνης της εποχής, αλλά πώς να ξεπεραστεί το ότι δεν είχε προσεχθεί η εμφάνιση και η ενδυμασία των στρατιωτικών; Να βλέπεις φαντάρους με… φαβορίτες και δίκοχα (αντί για μπερέ) και εσατζήδες με κάτι πηλήκια που θύμιζαν κουλουράδες!

Μια και αναφερθήκαμε σε… κουστουμιές και ζήσαμε γκλαμουράτες καταστάσεις, ένας Δούκας Σεβαστός δεν ήταν δυνατόν να έχει Μερσεντές του 1958-60 αλλά μία 220άρα του 1968- 69, με μυτερά φτερά, όπως είχαν τότε οι προύχοντες της Λάρισας.

Ήταν κρίμα, γιατί το στόρυ και η οικονομική άνεση της παραγωγής, έδινε τη δυνατότητα σε σκηνοθέτες, σεναριογράφους και ενδυματολόγους να δουλέψουν πιο μελετημένα και με περισσότερη φαντασία.

Ωραίο το φινάλε με το γλέντι στα χωράφια, αλλά λίγο νωρίτερα είδαμε τον Μελέτη με τον Ακύλα στο… “Χώμα βάφτηκε κόκκινο” ή να παίζουν σε κάποιο γουέστερν “σπαγγέτι”!

Τελικά κάτι τέτοιου είδους πλούσιες παραγωγές έχει ανάγκη η ελληνική τηλεόραση– έστω και ας μην είναι ποιοτικότερες που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, έστω και αν είναι προϊόντα δοκιμασμένα από την απέναντι όχθη… Τέλος πάντων, Όσο και να γκρινιάζουμε, η σειρά γέμισε της δύσκολες ώρες που περάσαμε με τον covit και την αφραγκία. Αλλά και κάτι άλλο. Παρά τις ατέλειες ήταν το “αντίδοτο” στις σαχλαμάρες των “πρωινάδικων” και των άλλων παρόμοιων τηλεοπτικών “υποπροϊόντων” με τους… επαΐοντες επί παντός επιστητού. Ήταν μία χρήσιμη παρέμβαση και έναυσμα για ποιοτικότερες τηλεπαραγωγές.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: