Πώς το “εορταστικό 24ωρο του έρωτα” με τις “αναμνηστικές δόσεις”, κατάφερε να κάνει παρελθόν τα φλερτ και τους έρωτες “μακράς διαρκείας”!

Τ/Π |> Ένα σημείωμα του φίλου και συναδέλφου Δημήτρη Καπράνου, διάβασα χθες στην εφημερίδα «δημοκρατία» (σ.σ. με πεζό ‘δ’ την θέλει ο Γιάννης Φιλππάκης) και με «ταξίδεψε» σε εποχές που «ζω» καθημερινά, αφού το σήμερα δεν με ενθουσιάζει και τόσο, ίσως λόγω ηλικίας…

Το θέμα ήταν επίκαιρο, αφού αναφερόταν στην χθεσινή ημέρα του «Αγίου Βαλεντίνου», την λεγόμενη «γιορτή των ερωτευμένων»…Του Αγίου Βαλεντίνου της Ρώμης (στα λατινικά: valentinus = σθεναρός) ρωμαιοκαθολικού άγιου του 3ου αιώνα.

Το τι έγραφε, το φιλοξενώ παρακάτω και προσυπογράφω τα όσα αναφέρονται. Και πρωτίστως, ιδού τι έχω να καταθέσω εγώ για τον «Άγιο Βαλεντίνο» με τα παρελκόμενα…

Κατ’ αρχάς -αν και μεγαλωμένος στην Αθήνα και με παρέες γνωστές στον πολύ κόσμο- περί υπάρξεως του «Αγίου Βαλεντίνου» και της ημέρας της 14ης Φεβρουαρίου, το έμαθα τον χειμώνα του 1969…

Ήταν μια βραδιά κάπως υποφερτή και με την παρέα καθόμασταν στα έξω τραπέζια του «Μπόκολα», για την κουβεντούλα της βραδιάς, που μετά τους λουκουμάδες την συνόδευε ο «νεσκαφέ» ή ο «καφέ βιενουά». Θυμάμαι ότι εκείνη τη βραδιά ήταν στην παρέα και δύο αδέλφια που δεν ζουν πια, ο Ιάκωβος και η Ρεγγίνα Αρώνες. Δεν θυμάμαι τα θέματα της… ημερήσιας διάταξης, αλλά εκείνο που μου έμεινε είναι ότι μάθαμε πως υπάρχει ένας Άγιος Βαλεντίνος που είναι ο προστάτης των ερωτευμένων!

Όπως μας είπε η Ρεγγίνα, η 14η Φεβρουαρίου έχει οριστεί σε χώρες της Ευρώπης να γιορτάζεται σαν ημέρα των ερωτευμένων, όπου ο ερωτευμένοι κάνουν δώρα ο ένας στον άλλον! Μα τον… Άγιο Βαλεντίνο, μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ιδέα! Μας άρεσε η περίπτωση αυτή, γιατί κάπως βοηθούσε τις δημόσιες σχέσεις για την εφηβεία της συγκεκριμένης εποχής! Έτσι, το πώς έγινε τόσο διάσημος ο καθολικός Άγιος Βαλεντίνος, ήταν θέμα χρόνου…

Με τα χρόνια και καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’70, ο ‘Άγιος Βαλεντίνος, όλο και κατακτούσε έδαφος στις… καρδιές των Ελλήνων, με πρώτους “οπαδούς” τους ανθοπώλες της Βουλής, που οποία “ύπαρξη” περνούσε από την διαδρομή των τσολιάδων οι ανθοπώλες προσέφεραν γαρύφαλλα και τριαντάφυλλα, λέγοντας “χρόνια πολλά”!

Με την πάροδο των ετών η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου εξελίχθηκε σε επίσημη… Γιορτή των Ανθοπωλείων και κατά την δεκαετία του ’80 σύντομα αναβαθμίστηκε σε ημέρα “ανάσας” του εμπορίου!

Αποτέλεσμα στη χώρα που θεοποιήθηκε ο Έρωτας, ο καθολικός Άγιος Βαλεντίνος κατάφερε να γίνει “προστάτης των ερωτευμένων” και να αποκτήσει μία καθολική αναγνώριση από κάθε είδος εμπορεύματος, αρκεί αυτό να συνοδεύεται από μία καρδούλα!

Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου δεν νοείται να είσαι ζευγαρωμένος και να μην δηλώνεις τον έρωτά σου με μία ανθοδέσμη, με μία τούρτα ή και με έναν… Ρέμο! Αρκετοί την θεωρούν σαν… restart στον έρωτα ή και προσωρινό… ctrl+alt+delete στη γκρίνια! Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι “αναμνηστική δόση“, αλλά ας μη το συνεχίζουμε!..

Παντελής Ξανθίδης.

>>> Ας δούμε τι έγραψε χθες ο Δημήτρης Καπράνος στη “δημοκρατία”…

Άδειο το “Παγκάκι των Ερωτευμένων “στους Ανδρωνιάνους Κύμης…

Πώς ζούσαμε χωρίς τον Βαλεντίνο…

Εμείς, οι γενιές του ’50-’60-’70, δεν είχαμε “Άγιο Βαλεντίνο”. Εμείς, τον Φεβρουάριο ζευγαρώναμε με τα κορίτσια και πηγαίναμε σε αποκριάτικα πάρτι. Είχαμε κανα-δυο-τρεις νταμιτζάνες με βερμούτ χύμα ,είχαμε πεντε-εξι μεγάλα “μπωλ” γεμάτα αφράτα στραγάλια με σταφίδες, είχαμε ένα ηλεκτρόφωνο “Teppaz” και ένα βουνό δισκάκια των 45 στροφών.

Και χορεύαμε, χορεύαμε αγκαλιά! Δεν είχαμε “κινητά” για να φλερτάρουμε από απόσταση με μηνύματα. Πλησιάζαμε το κορίτσι, αφού είχαμε φορέσει “τα καλά μας”, είχαμε κάνει τα μπάνια μας και είχαμε στο τσεπάκι ένα πακέτο “αμερικάνικα” τσιγάρα, να αχνοφαίνεται στο τσεπάκι και ρωτούσαμε το κορίτσι που καθόταν στην καρέκλα με τα χέρια σταυρωμένα .”Χορεύετε;”. Συνήθως σου έλεγε “ναι”. Αν σου έλεγε “όχι”, ήταν “χυλόπιτα”, που έπρεπε να την μοιραστείς με έναν φίλο.

“Ρε μου είπε όχι” έλεγες και άναβες τσιγάρο, που σου έφερνε βήχα, αλλά “έπρεπε” να το καπνίσεις και να πιείς κι ένα ποτήρι!

“Ε, και τί έγινε; Έλα, να ζητήσουμε άλλη να χορέψεις”. Και θα χόρευες οπωσδήποτε…

Εμείς δεν είχαμε “φεις- μπουκ” και δεν ξέραμε τί γιορτάζουνε στις 14 Φεβρουαρίου. Αλλά ξέραμε ότι Φλεβάρης και Μάρτης σήμαινε Απόκριες και Καθαρά Δευτέρα. Κι έτσι και ήξερες να παίζεις κιθάρα ή πιάνο, ήσουνα ο άντρας της βραδιάς! Να παίζεις στην κιθάρα “Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη” και να τραγουδάς και να χτυπάει παλαμάκια όλη η παρέα, μετά να παίζεις το “Ο, Κάρολ” και να τραγουδάς στα εγγλέζικα και να βασιλεύουν τα ματάκια των κοριτσιών και όλοι οι φίλοι σου να απλώνουν το χέρι επάνω σε ώμους κι εσύ να παίζεις, έχοντας “καρφώσει” το όμορφο κορίτσι απέναντί σου…

Εμείς δεν είχαμε τα λουλουδάδικα και τα “φωμπιζούδικα” να κάνουν χρυσές δουλειές του Αγίου Βαλεντίνου. Ούτε που τον ξέραμε τον κύριο. Εμείς ξέραμε τον Πωλ Μακάρντεϊ και την Μπριζίτ Μπαρντό, τον Έλβις και την Μέριλιν, τον Τζέιμς Ντην και την Φρανσουάζ Αρντί, τον Σον Κόνερι και την Ούρσουλα ¨Αντρες.

Δεν ξέραμε κανέναν Βαλεντίνο. Εμείς μάθαμε ότι μπορούσαν και οι “’άσκημοι” να γίνουν ερωτεύσιμοι αν “διάβαζαν” τον Μπελμοντό, τον Λίνο Βεντούρα, τον Ζαν Γκαμπέν.

Εμείς δεν περιμέναμε του Αγίου Βαλεντίνου για να στείλουμε λουλούδια στο κορίτσι μας ούτε στέλναμε μηνύματα με “καρδούλες” και “μουτράκια” για να του δείξουμε ότι νοιαζόμασταν.

Εμείς παίρναμε την κιθάρα και τη στήναμε κάτω απ’ το παράθυρο και τραγουδούσαμε “Μαι λιτλ ουάν, χάου αϊ λαβ γιου σό” και παίρναμε ύστερα τηλέφωνο κι αν το σήκωνε ο πατέρας της λέγαμε “Φαρμακείο εκεί;” και το κλείναμε μόλις μας έλεγε “λάθος κάνετε”…

Εμείς δεν είχαμε “Άγιο Βαλεντίνο” αλλά ερωτευόμασταν. Και βγαίναμε ραντεβού. Και μιλούσαμε!