Αρκεί μη γίνουν συνήθεια σε λαό και “ηνίοχους” οι ελεγχόμενες κινήσεις, για το… καλό μας!

Παντελής Π. Ξανθίδης |> Είναι παρατηρημένο, ότι σε κάθε άτομο υπάρχουν κάτι λέξεις ή φράσεις, που όταν τις ακούσει κάνει “τιλτ’! Είναι συνήθως παιδικά ακούσματα που έχουν καρφωθεί στη μνήμη του και όταν ακούγονται ξυπνάει μέσα του εκείνη η στιγμή που τα πρωτάκουσε, που τα πρωτόνοιωσε, που του έκαναν εντύπωση.

Προσωπικά ένα από τα “ακούσματα” που μου έχουν μείνει είναι το “κατ’ οίκον”. Πρωτοεμφανίστηκε όταν πήγαινα στου Σαραντίδη να πάρω χύμα ρετσίνα του παππού μου και δίπλα στο βαρέλι έβλεπα μια μεγάλη ταμπέλα “Διανομή κατ’ οίκον“! Μετά από χρόνια και συγκεκριμένα κατά την “επταετία” την ένοιωσα για τα καλά όταν ο πατέρας μου ήταν σε “περιορισμό κατ’ οίκον” και τέλος στο σήμερα, που λόγω κορωνοϊού ένας λαός ολόκληρος βρίσκεται σε “κατ΄οίκον περιορισμό“!

Μπορεί το “κατ’ οίκον” να δείχνει άγριο, αλλά -κακά τα ψέματα- συνηθίζεται! Αν και διανύουμε την πέμπτη ημέρα του “κατ’ οίκον”, άρχισε να διαφαίνεται η… δεύτερη φύση, που λέει ο λόγος! Βέβαια, το “κατ’ οίκον” δεν σημαίνει συνεχώς κλειδωμένοι στο σπίτι, αλλά μας έχουν δοθεί κάποιοι κωδικοί εξόδου, που τους επιλέγουμε για όποια περίπτωση θέλουμε! Θες να πας στο φαρμακείο, στο μπακάλικο ή να κάνεις τη βόλτα σου και να βγάλεις το τετράποδο για την ανάγκη του, μπορείς με ένα μήνυμα στο κινητό! Όμως μέχρι τις 9 το βράδυ, που πρέπει να κλείσουν οι πόρτες και κανείς να μην βρίσκεται στο… προαύλιο! Πώς;

Ναι, στην ευρεία έννοια του περιορισμού κυκλοφορίας, διάγουμε περισσότερο σαν… φυλακισμένοι, παρά σε “κατ’ οίκον περιορισμό“! Κι αυτό διότι, στον καθεαυτού “κατ’ οίκον περιορισμό” ποτέ δεν βγαίνεις έξω από το σπίτι, ενώ ως φυλακισμένος σε βγάζουν για βόλτα στον προαύλιο χώρο. Έτσι για να ξεπιάνεσαι και να επαληθεύεται το παλιό εξαρχειώτικο σλόγκαν “τι κούραση αν ξεκουράζεσαι“!

Ναι, το παρατραβάμε λίγο ή και πολύ, αλλά τι δεν είναι παρατραβηγμένο σε αυτόν εδώ τον τόπο; Πού υπάρχει μέτρο και πού δεν προηγείται το πολιτικό κόστος από την κοινωνική πραγματικότητα;

Όλη αυτή η αυθαιρεσία που επικρατεί στην καθημερινότητα, όλη αυτή η ανευθυνότητα κάποιων εκπροσώπων της πολιτείας απέναντι στους πολίτες και όλη αυτή η αδιαφορία κάποιων ιθυνόντων σε διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής, δεν είναι προϊόντα… σουρεαλιστικών τακτικών; Τι να λέμε τώρα!

Η Ελλάδα δεν περίμενε τον κορωνοϊό για να είναι σε “κατ’ οίκον περιορισμό“. Πότε την άφησαν να πάρει ολόκληρη ανάσα; Όποτε βρήκε ευκαιρία να ατενίσει το μέλλον της, ξαφνικά κάποιες παρωπίδες τής περιόριζαν τους ορίζοντες –  λες και υπάρχει ένα μόνιμο “απαγορευτικό” για την ανάπτυξη και την επιστημονική έρευνα. Και το “ελευθέρας” δίνεται μόνον στο εξαγώγιμο επιστημονικό δυναμικό της.

Η “διανομή κατ’ οίκον” τείνει να αναχωρήσει από το θυμικό μου, λόγω του… ντελίβερι! Όμως ο “περιορισμός κατ’ οίκον“, δεν λέει να ξεχαστεί. Εφ’ όσον τα “αποφυλακιστήρια” ποτέ δεν εκδίδονται πριν την έκτιση της ποινής, να δούμε εάν πράγματι θα ολοκληρωθεί η έκτιση της “ποινής” μας στο τέλος του μηνός ή μήπως μετατραπεί σε.. αορίστου διαρκείας!

Ας ελπίσουμε για την “αποφυλάκιση” κι ας μην… δραπετεύσουμε επειδή δεν είμαστε “ισοβίτες”! Αυτό θέλουμε να πιστεύουμε. Αυτό θέλουμε να πιστεύουν και οι “ηνίοχοι” της εξουσίας!

Ας δοθεί ιδιαίτερη προσοχή μην τυχόν και φτάσουμε στο σημείο να μην μας ενοχλεί ο “κατ’ οίκον περιορισμός”, γιατί τότε θα έχουμε μεταλλαχθεί σε καναρίνια, ίσως και με ανοιχτές τις πόρτες στα κλουβιά μας.-