Επιτέλους, “χειρόφρενο”! 

|> Παντελής Ξανθίδης

|> Με τίποτα ο Έλληνας δεν λέει να εγκαταλείψει τις κακές συνδικαλιστικές συνήθειες που απέκτησε κατά την δεκαετία του ΄80, κατά την οποία κυριαρχούσε το “δημοσιοϋπαλληλίκι” με την κακή έννοια.

Μπορεί η Ελλάδα να μαστίζεται από ανέχεια και ανεργία, μπορεί τα νειάτα της να ξενιτεύονται, μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να έχει μετατραπεί σε “γαλέρα”, αλλά κάποιοι εργαζόμενοι σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς, όχι μόνον δείχνουν να μην … καταλαβαίνουν τίποτε, αλλά και προκαλούν!

Είναι δυνατόν να τραβάνε εξάωρο χειρόφρενο σήμερα οι εργαζόμενοι σε λεωφορεία και τρόλλεϋ, προκειμένου να πραγματοποιήσουν τη γενική τους συνέλευση; Να παραλύει το Λεκανοπέδιο και να καταταλαιπωρείται ο πολίτης; Για ποιό λόγο; Για να συμμετάσχουν οι εργαζόμενοι στη γενική συνέλευση του κλάδου, επειδή δεν πρέπει να… χάνονται τα “κεκτημένα”!

Για όσους δεν θέλουν να θυμούνται, οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων γινόντουσαν μόνον Κυριακές σε θέατρα (όπως στα “ιστορικά” του είδους “Ακροπόλ”, “Αλάμπρα” κ.ά.) και καμμία δημόσια υπηρεσία ή οργανισμός δεν “πάγωνε”. Κάποια στιγμή μάς προέκυψε το “φιλεργατικό” μέτρο, για να κλείνουν οι υπηρεσίες προκειμένου να συνεδριάζουν οι εργαζόμενοι! Το μέτρο βέβαια, αφορούσε και αφορά τις υπηρεσίες του δημοσίου και όχι τους πολίτες “β΄κατηγορίας” του ιδιωτικού τομέα…

Άραγε οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι στα τρόλλεϋ και τα λεωφορεία, δεν μπορούσαν να κάνουν τη γενική τους συνέλευση, με -έστω- υπολειτουργία των μέσων μεταφοράς; Έπρεπε να τραβήξουν χειρόφρενο για έξι ώρες και μάλιστα μεταξύ 11 πμ έως 5 μμ. Δηλαδή, θα πας στη δουλειά σου αλλά στον γυρισμό με ταξί ή “ποδαράτο”. Ή θα πας συνταξιούχε το πρωί στον γιατρό, αλλά πώς θα γυρίσεις; Διάλεξε: ή μένεις εκεί μέχρι τις πέντε ή φύγε και “μένεις” στον δρόμο!

Όμως το χειρότερο είναι, ότι από κανένα κόμμα -χρόνια τώρα- δεν έχει ακουστεί κάποιος λόγος αιρετικός με αυτή την αντικοινωνική τακτική. Κι όσο στην Ελλάδα το “πολιτικό κόστος” υπερβαίνει των συμφερόντων του πολίτη, με τίποτε δεν λύνεται το “χειρόφρενο” για το μακρινό ταξίδι προς την ανάπτυξη.

Ο παλαιοκομματισμός με τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό συνεχίζουν να προχωρούν χεράκι-χεράκι και η διαιώνιση αυτής της παράξενης σχέσης, συντηρεί την οπισθοδρόμηση και διατηρεί τον πελατειακό χαρακτήρα της εξουσίας με τις λεγεώνες των ψηφοφόρων.

Τέλος, είναι λίγο περίεργο που δεν σημειώνεται καμμία αντίδραση για τέτοιου είδους στάσεις εργασίας και οπωσδήποτε καθόλου περίεργο που είμαστε τόσο υπάκουοι…