Οι σερβιτόροι της Ευρώπης…

|> Δημήτρης Καπράνος

|> Επιτρέψτε μου να εκφέρω άποψη για ένα θέμα το οποίο η ελληνική κοινωνία έχει αναγάγει σε “πρώτης γραμμής”. Αναφέρομαι στο θέμα “Πανελλήνιες Εξετάσεις”, το οποίο, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, απασχολεί τα δελτία ειδήσεων, τις εφημερίδες, την κοινωνία, γενικότερα.

Επιτρέψτε μου να σας πω ότι είχα μητέρα εκπαιδευτικό και πατέρα ιατρό, ανθρώπους μορφωμένους. Δεν θυμάμαι τους γονείς μου να με περιμένουν έξω από την αίθουσα στην οποία έδωσα εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Με κάποιους συμμαθητές και φίλους πήγα, που έδιναν κι εκείνοι εξετάσεις.

Ξέρετε, όταν τελειώσαμε τις σπουδές μας στο Γυμνάσιο, όλοι μάς αποκαλούσαν “ακαδημαϊκούς πολίτες”, ήτοι άτομα υπεύθυνα, έτοιμα να πάρουν την ζωή στα χέρια τους.

Ποτέ δεν θα ήθελα τη μαμά μου να με περιμένει έξω από την αίθουσα, παρέα με άλλες μαμάδες, για να με ρωτήσουν “Πώς πήγες; Ήταν εύκολα τα θέματα; Ήταν βατά;“.

Θυμάμαι, το 1974, στην “Βραδυνή”, ο αείμνηστος Αλέκος Μάλης, είχε συστήσει ειδικό τμήμα και είχε ολόκληρη σελίδα(!) κάθε μέρα στην εφημερίδα, υπό τον τίτλο “Σπουδαστικά”. Κάθε, λοιπόν, που είχαμε “Πανελλήνιες”, επιστρατευόταν το σύνολο των ρεπόρτερ και πηγαίναμε σε “αποστολές”, έξω από τα εξεταστικά κέντρα. Τότε, άρχισε η-κατά μίαν έννοια- “εμπορία” τής -όποιας- αγωνίας των υποψηφίων και των οικογενειών τους.

Επιτρέψτε μου να δηλώσω υπευθύνως ότι μεγάλο μέρος αυτής της -υπάρχουσας πλέον και καταγεγραμμένης- αγωνίας των ελληνικών οικογενειών, δημιουργήθηκε από τα ΜΜΕ, τα οποία έκαναν-εντέχνως και ίσως ευφυώς- “κορυφαίο θέμα” τις εξετάσεις των παιδιών. Απορούσαν οι Ευρωπαίοι συνάδελφοι: “καλά, γιατί τόση μεγάλη έκταση σε ένα τόσο κοινό και απλό θέμα, το οποίο, μάλιστα, επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο;“. Γατάκια! Πού να καταλάβετε εσείς, με πόσο κόπο μπήκε στο μυαλό του κάθε Έλληνα γονιού ότι αν το παιδί του δεν πάρει πτυχία δεν έχει μέλλον!

Και ξεμείναμε από υδραυλικούς, από ηλεκτρολόγους, από τορναδόρους, μαρμαράδες, πλακάδες, οικοδόμους, σοβατζήδες, τεντάδες. Και ήρθαν το ΄89 οι “παντογνώστες” Αλβανοί και μας πήραν τις δουλειές!

Θα μου πεις “και αν τα παιδιά δεν κυνηγούσαν με μανία τα πτυχία, θα μπορούσαν σήμερα να ξενιτευτούν για να βρουν δουλειές;“. Είναι, δεν λέω, ένα θέμα. Αλλά ίσως, αν η ελληνική κοινωνία είχε παραμείνει πιστή και στη Επαγγελματική Εκπαίδευση, θα είχαμε Έλληνες να κάνουν και τις “βαριές” εργασίες, θα είχαμε ναυτικούς και όχι αποφοίτους δημοσίων χρηματοβόρων “Ακαδημιών”, που με το πτυχίο, ισότιμο των ΑΕΙ, δεν πάνε στην θάλασσα αλλά επιδιώκουν να μπουν στον ΟΤΕ και την ΔΕΗ!

Αλλά τι τα θέλετε τώρα; Η ουσία είναι ότι δεν γίναμε “οι σερβιτόροι της Ευρώπης”. Πληρώνουμε (και) γι΄αυτό αλλοδαπούς, στην Ελλάδα!