Τα “Κίτρινα Γιλέκα”, βγήκαν στους δρόμους  για τα καύσιμα, αλλά τελικά ήρθαν για να μείνουν…

|> Στέλιος Κοπανίδης

|> Σε κρίσιμο σταυροδρόμι εισέρχεται η Ευρώπη, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Γαλλία και την αναδίπλωση του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος εξαναγκάστηκε να δεσμευτεί για φοροελαφρύνσεις και αύξηση του βασικού μισθού. Ωστόσο οι εξαγγελίες του Γάλλου προέδρου, μετά βεβαίως τα όσα προηγήθηκαν, αποτελούν σε όρους ουσίας ημίμετρα. Έτσι η «πέμπτη πράξη του δράματος» αναμένεται να παιχτεί το Σαββατοκύριακο, καθώς έχουν προγραμματιστεί νέες διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα.

Άλλωστε οι εξαγγελίες Μακρόν θα περάσουν από την «προκρούστειο κλίνη» της Κομισιόν, η οποία έσπευσε να διαμηνύσει, μέσω του αντιπροέδρου της Βάλντις Ντομπρόβσκις, ότι η Ε.Ε. εξετάζει τις επιπτώσεις που θα έχουν στον προϋπολογισμό της Γαλλίας. Το βέβαιον είναι ότι αναμένεται «θερμός χειμώνας», καθώς η πολιτική θύελλα που κλονίζει τη Γαλλία ενδέχεται να προσλάβει τη μορφή «ντόμινο». Ήδη κινητοποιήσεις έχουν σημειωθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως στην Ολλανδία και το Βέλγιο, ενώ την ίδια ώρα η διελκυστίνδα Ρώμης – Βρυξελλών καλά κρατεί. Τα «Κίτρινα Γιλέκα», ένα κίνημα που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία κατά της αύξησης του φόρου στα καύσιμα, ήρθαν για να μείνουν…

Η κρίση στη Γαλλία έφερε στο προσκήνιο όλα όσα κρύβονταν επιμελώς «κάτω από το χαλί», με πρώτο και κύριο την υποβόσκουσα κοινωνική δυσαρέσκεια σε ολόκληρη τη «Γηραιά Ήπειρο». Η χρόνια συνταγή λιτότητας και άκαμπτης δημοσιονομικής πειθαρχίας που εκπορεύεται από το Βερολίνο προς ίδιον όφελος, η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του ευρωπαϊκού πληθυσμού που αδυνατεί πλέον να ανταπεξέλθει στα επαχθή μέτρα και η αδυναμία των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων να εμπνεύσουν κλονίζει εκ θεμελίων το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο φαίνεται να στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια.

Η Ευρώπη στερείται ηγετών με όραμα, καθώς στη θέση τους έχουν αναδειχτεί υπάλληλοι των λεγόμενων αγορών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οίκων αξιολόγησης, οι οποίοι άγονται και φέρονται βάσει των εντολών των εργοδοτών τους. Σύμφωνα, όμως, με έναν εκ των κορυφαίων εκπροσώπων του Διαφωτισμού, τον Ζαν-Ζακ Ρουσό, «οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας δεν είναι αφέντες του λαού, αλλά υπάλληλοί του. Ο λαός πρέπει και μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει». Η άποψη αυτή του Ρουσό που διατυπώθηκε στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» το 1762, απηχούσε τις ιδέες που ενέπνεαν ένα μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης, το οποίο προσπαθούσε να απαγκιστρωθεί από τις προλήψεις και τις εμμονές του Μεσαίωνα. Σήμερα, έναν νέο Μεσαίωνα ζει η Ευρώπη. Πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που έχει ματώσει από τις επιταγές της Γερμανίας, αλλά η πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών. Η Γαλλία, για μια ακόμη φορά, δείχνει τον δρόμο σε μια Ευρώπη υπόδουλη και υποτελή των ορέξεων του Βερολίνου. Η Ευρώπη, αργά ή γρήγορα, θα βρει τον δρόμο της.

Όσο για την Ελλάδα ή θα βαδίσει στα χνάρια της Γαλλίας ή θα οδηγηθεί στην άβυσσο – ήδη βρίσκεται στο χείλος της. Έχει δύο δρόμους να διαλέξει. Αυτόν του Τζον Λοκ, σύμφωνα με τον οποίο «αν οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την εξουσία τους εναντίον του λαού, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τις αντιμετωπίσει και ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η αντίσταση…».

Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που ακολουθεί, ο δρόμος της αδράνειας, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, επιβεβαιώνοντας περίτρανα τη ρήση του Ντε Μεστρ ότι «κάθε χώρα και κάθε λαός έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν»… Τον ποιον από τους δύο δρόμους θα ακολουθήσει εναπόκειται πλέον στον ελληνικό λαό. Γιατί τρίτος δρόμος δεν υπάρχει…