Ήξερε πως δεν θα ακουστεί ποτέ η φωνή του…
Χτες μιλούσε για την καταγωγή τής “Γραφειοκρατίας” και την τερατώδη εκτροπή της…
Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Τι συμβαίνει ακόμα εδώ; Τριάντα χρόνια βάζω πλάτη στο εγχείρημα αυτό. Και τώρα; Φωνές πίσω από γραφεία εκπυρσοκροτούν επαναληπτικά όπως ρεβόλβερ:
-Λάθος-ξελάθος είναι νόμος του κράτους! Πώς να μην τον εφαρμόσουμε;
Μια φωνή αντηχεί τρεμουλιάζοντας από την πλευρά του ικέτη: “Καλά, ένα σοβαρό λάθος δε μπορεί να διορθωθεί; Πρέπει να αναπαραχθεί, έστω κι αν καταστρέφει; Τόση αναπαραγωγική ισχύ το λάθος; Ή μήπως κάτι άλλο σαλεύει;“.
Πίστεψα πολύ. Πιστεύω ακόμα. Πώς αλλιώς να ζω;
Ένας μεσήλικος, βουρκωμένος, χειρονομούσε απελπισμένα -επειδή ήξερε πως δεν ακουγόταν, πως φωνές όπως η δική του δε θ’ ακουστούν ποτέ. Μόλις χτες μιλούσε για την καταγωγή της “Γραφειοκρατίας” και την τερατώδη εκτροπή της από τον αρχικό στόχο της ισοπολιτείας…
(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”