Για… φραπεδιές με σημασία!

Τ/Π|>Ζούμε σε μία μοναδική χώρα, από γεωφυσικής πλευράς. Σε έναν τόπο «αγιασμένο» και αξιοζήλευτο, από πατριωτικής πλευράς. Σε μια πατρίδα, όπου η κακομοιριά δεν μπορεί να καλύψει την αρχοντιά του τοπίου, από ορθολογικής πλευράς…

Όπου κι αν πας, όπου και αν βρεθείς, θα βρεις κάτι το μοναδικό. Κι αυτές οι μύριες μοναδικότητες κάνουν τον τόπο μας… μοναδικό! Δηλαδή, παρά την πολυετή κρίση που περνάμε, το φθινόπωρο ακόμη δεν το λέμε… φθηνόπωρο! Είναι κι αυτό μία μοναδικότητα, να αυξάνεται ο τιμάριθμος και να μειώνονται οι αποδοχές των πολιτών!

Μοναδική περιοχή είναι και η παραλία του Τυρού της Αρκαδίας, όπου βρέθηκα προ ημερών και θυμήθηκα τι εστί… φθινόπωρο! Φθινόπωρο που λέει ο λόγος, διότι αυτή η μοναδική εποχή του χρόνου, μας έκανε ημερολογιακό ποδαρικό προχθές Πέμπτη (22/9)!

Όμως εκεί στην παραλία του Τυρού, συνάντησα το φθινόπωρο πριν την ώρα του, γιατί δεν είναι λίγο για έναν μόνιμο κάτοικο του Λεκανοπεδίου, να εγκαταλείπει τον καύσωνα με την αποπνικτική ατμόσφαιρα και ξαφνικά να βρίσκεται σε… οξυγονούχους τόπους.

Δεν είναι λίγο, να μην μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια από τα ντεσιμπέλ που παράγει η λεωφόρος και ξαφνικά ο θόρυβος να μεταλλάσσεται σε ήχο και ν΄ ακούς τον παφλασμό των κυμάτων…

Δεν είναι λίγο, να παίρνεις το πρωινό σου π.χ. σε living room με διπλές τζαμαρίες και ξαφνικά να βρίσκεσαι αραγμένος σε ένα ταπεινό μπαλκονάκι και να πίνεις τον καφέ σου, δέκα μέτρα από τη θάλασσα! Και ν΄ακούς το χάδι των κυμάτων στην παραλία με τα βότσαλα…

Πράγματι, πόσο διαφορετικές είναι οι λεγόμενες φθινοπωρινές διακοπές με αυτές του καλοκαιριού. Και πόσο «ειδικές» για αθεράπευτα ρομαντικούς ή για κάτι κουρασμένα παλικάρια, που τους έρχεται να ψιθυρίσουν εκείνο το “Melancolie in septembre” του Peppino di Capri.

Κι εκείνη η ψιχάλα!.. Να βγαίνεις από το ξενοδοχείο του Παρασκευά και στα τρία μέτρα να πατάς το απαλό και βελουδιασμένο το χώμα. Και να ΄ναι το ίδιο, όπως τότε που παίζαμε μπάλα στις αλάνες, μετά την βροχούλα του Σεπτέμβρη…

Παιδικές θύμισες… Ε, όσο περνούν τα χρόνια ξεμωραίνουμε κι αρχίζουμε τα «ταξίδια» στο παρελθόν. Και μάλιστα όταν έρθεις αντιμέτωπος με καταστάσεις που σπάνια εμφανίζονται στην «μοντέρνα» καθημερινότητα και δεν έχουν σχέση με τα «δήθεν» και τα «περίπου», το ξάφνιασμα που νοιώθεις σε γυρίζει χρόνια πίσω. Ας πούμε σ΄ εκείνο το “Monaco” του αξέχαστου (1993) Francois Maurice…

Τότε που οι διακοπές δεν αποτελούσαν (μόνον) ευκαιρία για επίδειξη πολυτελούς διαβίωσης και που οι όποιοι επαγγελματίες δεν «πρωτοτυπούσαν» με στόχο πώς θα «τα πάρουν».

Τότε που υπήρχε περιορισμένη πολυτέλεια, αλλά με γούστο και φινέτσα και που οι διακοπές ήταν πραγματικές διακοπές, με τον κάθε τόπο διακοπών να έχει τον χαρακτήρα του, τις ιδιομορφίες του και την μοναδικότητά του!

Την μοναδικότητα που χαρακτηρίζει την πεντακάθαρη περιοχή της παραλίας του Τυρού, το ξενοδοχείο τού Παρασκευά, το κάθε εστιατόριο, η κάθε καφετέρια, το κάθε ζαχαροπλαστείο, το κάθε μπαρ…

Τον επίλογο, σε αυτό το φθινοπωρινό σημείωμα, ας τον… υπογράψει ο Hervé Vilard με το “Capri c’ést fini”… Ή ας αφήσουμε αυτό το δικαίωμα στον αξέχαστο Κώστα Καρρά με το τραγούδι του Γιάννη Σπανού “Θυμήσου τον Σεπτέμβρη“, από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Νόελ Κάουαρντ που ανέβασε ο θίασος Έλλης Λαμπέτη – Κώστα Καρρά το 1967… Αυλαία._