Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ο γεροντάκος, το εξιτήριο και η οριακή αναπνοή του…

FLASH στις 02/01/2020

Μία Παραμονή σε κάποιο από τα τελευταία οχυρά τού Κράτους Πρόνοιας – Κι εγώ, ποιος είμαι;

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> -“Εδώ είναι ζεστά…“.
>”Γιατί, στο σπίτι σου;“.
-“Παγωνιά… Πώς να το ζεστάνω γιατρέ;“…

Ο γεράκος, υπόλειμμα ανθρώπου, σκεπασμένος μέχρι τον λαιμό στο κρεβάτι μπροστά μου. Δυο δάχτυλα κομμένα στο ροζιασμένο δεξί του χέρι. Πρόσωπο ξερακιανό, τρία τέσσερα δόντια όλα όλα, ανάμνηση ενός ακέραιου στόματος.

-“Αυτές οι πρόκες να φύγουν από ‘δω“, μουρμουρίζει πιάνοντας εμφατικά τον σβέρκο… “Πρόκες σαρανταπεντάρες!“…
>”Τι δουλειά έκανες;
-“Οικοδόμος… Κράταγα κι ένα μπακάλικο… Είχα παιδιά, δεν έφταναν…“.

Τον έδιωξαν από το νοσοκομείο προχτές, χωρίς ένα φάρμακο, χωρίς οδηγίες…

-“Δε μπορώ γιατρέ να αφήσω τον πατέρα μου έτσι“…

Ο γιός του, ένα ψηλό ωραίο παλικάρι, χτες, μιλάει βουρκωμένος. Δε μπορεί, λέει ο γιατρός, κάτι θα του έδωσαν –και έτσι ήταν. Όπως αποδείχτηκε από τα έγγραφα που χορήγησε κάποιος βοηθός εκ των υστέρων, ο γεράκος είχε, πάρει κάποια αγωγή αλλά και εξιτήριο με οριακή αναπνοή –η αξία των εξελιγμένων εργαστηριακών βοηθημάτων χωρίς την ενσυναίσθητη ψυχή του θεραπευτή παραμένει η κορυφαία αντίφαση και τραγωδία των συγχρόνων συστημάτων Υγείας, σκέφτεται ακόμα μια φορά ο γιατρός που άκουσε δύσπιστα τον γιό χτες.

Σήμερα σωπαίνει. Και δρα –ας είναι ήδη αργά. Είναι αργά και συμβατική παραμονή του επόμενου χρόνου με τους τελευταίους τρελούς –τα άλογα στο “σκάκι” του Μανόλη- να τρέχουν πάνω κάτω στους διαδρόμους και τους θαλάμους ενός από τα “αμαρτωλά” δημόσια νοσοκομεία, που επιμένουν να ανακουφίζουν λαβωμένους αδιακρίτως βαλαντίου, επωμίδων και δικαιώματος ασφάλισης.

Όταν βάλουν λουκέτο και τα τελευταία οχυρά του Κράτους Πρόνοιας –αυτά ντε, που σπαταλούν τους πόρους χωρίς να παράγουν μετρήσιμο αποτέλεσμα, το γνωστό κόστος/όφελος, το Κέρδος∙ σ’ εκείνα τα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης θα σας περιμένω. Χωρίς δόντι, χωρίς αδηφάγο καταπιώνα. Όχι Εκδικητής όχι Τιμωρός, αλλά Συγχωρός και δακρυσμένος.

Αν ποτέ φτάσετε, αν ζήσω τόσους αιώνες. Και ποιος είμαι, μη ρωτάτε. Δεν υπήρξα, δεν υπάρχω.

(*Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: