Μια θύμηση…

Τ/Π |> Πετάχτηκα έξω απ’ το βαπόρι, αυτή με περίμενε, μετά από λιγάκι ακούστηκε η βραχνή σφυρίχτρα του βαποριού ξεκαθάρισε τη βραχνάδα της πετώντας γύρω της νερωμένο ατμό, που έπεσαν σαν στάλες αφύπνισης στη γέφυρα, κοίταξα το ρολόι μου ακόμη δεν ήταν μεσάνυχτα, ξανακούστηκε η σφυρίχτρα τούτη τη φορά τρεις μακρόσυρτες βραχνές, σημείο αποχαιρετισμού άρχισα να τρέχω να προλάβω, η πρύμνη είχε ανοίξει με το όπισθεν, το βαπόρι κρατιόταν με έναν κάβο από την πλώρη, ο καπετάνιος με είδε χειρονομούσε από τη γέφυρα να βιαστώ, εν τέλει μου πέταξαν μια ανεμόσκαλα κι ανέβηκα.

Ο καπετάνιος με κατάλαβε, καλό παιδί από την Θεσσαλονίκη, το όνομά του Αλέκος, το επώνυμο τελείωνε σε “-ίδης“, όταν ερχόταν η δικιά του μέσα χόρευαν στο σαλόνι τουίστ… κι εγώ τους σέρβιρα καφέ κι ό,τι άλλο έλεγε η ψυχή τους…

Κι αυτή έμεινε στο λιμάνι να με περιμένει, παρότι προσευχόμαστε να βρέξει ώστε να σταματήσει η φόρτωση, τούτη τη φορά δεν ακούστηκαν οι προσευχές μας, δεν έβρεξε. Όχι δεν με περιμένει πλέον. Σε ένα θαλασσινό δυστύχημα πνίγηκε… και ήταν τόσο νέα!

>>> Απόσπασμα από πεζογράφημα του πολυβραβευμένου λαϊκού συγγραφέα Γαβριήλ Παναγιωσούλη. Ένα απόσπασμα από την ίδια του τη ζωή, που τον έστειλε στη θάλασσα και τον ξεμπαρκάρισε στην Αμερική. Εκεί δημιούργησε οικογένεια με παιδιά και εγγόνια και μας γνέφει από τη Νέα Υόρκη, με κάτι “σήματα” σαν κι αυτό που αναρτήθηκε…